วิตามิน

โรคกระดูกอ่อนได้รับการวินิจฉัยโดยการประเมินประวัติทางการแพทย์ของครอบครัว การเอ็กซ์เรย์ การตรวจเลือดและปัสสาวะ การรวมกันของรังสีเอกซ์ซึ่งเผยให้เห็นลักษณะความผิดปกติของกระดูกของโรคกระดูกอ่อน และความรู้เกี่ยวกับระดับแคลเซียม ฟอสเฟต แคลซิไดออล และแคลซิไตรออล โดยทั่วไปจะนำไปสู่การวินิจฉัยขั้นสุดท้ายโรคกระดูกอ่อนมักได้รับการรักษาอย่างมีประสิทธิภาพด้วยการเสริมวิตามินดีเข้มข้นปริมาณมาก (มักอยู่ในรูปของแคลซิไตรออล) ร่วมกับการสัมผัสกับแสงแดด และด้วยการรับประทานอาหารที่สมดุล การเสริมวิตามินดีซึ่งโดยปกติจะอยู่ในนมเสริมอาหารมีความสำคัญในการป้องกันโรคกระดูกอ่อนในสภาพอากาศทางตอนเหนือและเขตอบอุ่น โรคกระดูกอ่อนที่สืบทอดมาแต่กำเนิดมักได้รับการรักษาด้วย วิตามิน ดีปริมาณมาก เสริมฟอสเฟตและแคลเซียมการรักษาแรกที่พบว่าได้ผลดีสำหรับโรคกระดูกอ่อนคือน้ำมันตับปลา น้ำมันตับปลาและการสัมผัสกับแสงแดดได้รับการยอมรับว่าเป็นการป้องกันและรักษาโรคกระดูกอ่อนในมนุษย์ในศตวรรษที่ 18 และ 19 ตามลำดับ; อย่างไรก็ตาม การรักษาเหล่านี้ไม่ได้รับการยอมรับโดยทั่วไปจนถึงต้นศตวรรษที่ 20 การมีอยู่ของวิตามินที่สามารถเลียนแบบผลกระทบของน้ำมันตับปลาได้ระบุไว้ในสัตว์ทดลองในปี 1918 ในปี 1924 มีการแสดงให้เห็นว่าผลการรักษาของแสงอัลตราไวโอเลตเป็นผลมาจากการสร้างวิตามินดีโดยการฉายรังสีดังกล่าว จนถึงเวลานั้น การขาดวิตามินดีเป็นปัญหาที่เกิดขึ้นทั่วโลก โดยเฉพาะในเขตอบอุ่น ด้วยการแยกวิตามินดี 2 (ergocalciferol รูปแบบของวิตามินดีที่พบในพืชและเชื้อรา) ในปี 1930–31 ในอังกฤษและเยอรมนี และ 7-dehydrocholesterol (สารตั้งต้นของวิตามินดี) จากหนังหมูในปี 1937 ในเยอรมนี การเสริมปราการ ของอาหารที่มีวิตามินได้